مسئولیت گردشگران در قبال هنجارهای جامعه میزبان/ تهدید فرهنگ با تضاد پوشش
به گزارش خبرگزاری تنسیم:
از کویر تا کوه، با خبر سفر همسفر شو
گردشگری پایدار با توجه به مقتضیات جامعه امروز بشری، یکی از بهترین شیوه‌های توسعه گردشگری است که مورد نظر جوامع گوناگون قرار گرفته است. گردشگری پایدار که
بعد از دهه 1990 به الگوی غالب در سطح بین‌المللی تبدیل شده و توسط سازمان جهانی گردشگری به‌عنوان یکی از مطلوب‌ترین سبک‌های توسعه گردشگری درنظر گرفته
می‌شود، دارای سه حگردشگران, جامعه میزبان, تضاد پوشش, هنجار فرهنگی, گردشگری پایدار, احترام فرهنگی, یزد, معاون وزیر میراث, پوشش نامتعارف, ارزش‌های محلی, تعامل فرهنگی, آسیب اجتماعی, گردشگری مسئولانه, شئونات اجتماعی, فرهنگ بومی, باورهای مذهبی, رعایت پوشش, توسعه گردشگری, انتقاد اجتماعی, میراث فرهنگیوزه اساسی و کلی است. حوزه زیست‌محیطی، حوزه اقتصادی و حوزه اجتماعی- فرهنگی.
توجه حداکثری به این سه حوزه از سوی نهادهای بین‌المللی به این دلیل است که ذینفعان صنعت گردشگری یعنی افراد یا نهادهایی که یا از فرایند و جریان گردشگری تحت
تأثیر قرار می‌گیرند و یا بر آن‌ها تأثیر می‌گذارند، منافع بهینه‌ای را به‌دست آورند. این بدین معنا است که مثلاً توسعه گردشگری یک مقصد نباید به قیمت تخریب محیط‌زیست آن
حاصل شود، مردم جامعه محلی باید از منافع اقتصادی گردشگری بهره‌مند شوند و جریان و منافع اقتصادی صنعت گردشگری صرفاً در اختیار افراد یا نهادهایی محدود یا خاص
نباشد و تعاملات میان فرهنگی مناسبی بین جامعه میزبان و میهمان برقرار شود.
در این جهت یکی از مباحث مهمِ تعامل مناسب گردشگران و جوامع محلی میزبان، احترام گردشگران به میزبانان است که می‌تواند در عرصه‌های مختلفی خود را نشان دهد.
یکی از این عرصه‌ها احترام به ارزش‌ها، هنجارها و باورهای مردم محلی است. یک مورد از این هنجارها یا ارزش‌ها که در جامعه ایرانی نیز اهمیت زیادی دارد، پوشش مردم
بومی- محلی است. پوشش‌های تاریخی که برآمده از تمدن ایرانی در دو وجه قبل و بعد از اسلام هستند و بدن‌نمایی و برهنگی در آن‌هاجایی ندارد.
گواه این موضوع بررسی‌های متعدد محققین ایرانی، اروپایی و آمریکایی ازجمله آقای «والتر هینتس» است که همگی بر حضور پوشش کامل در جامعه ایرانی از دوران قبل از
اسلام تأکید دارند. بنابراین اهمیت دارد که گردشگران ورودی به مقصدهای گردشگری کشور، با احترام به داشته‌های تاریخی ملی و همچنین بافت سنتی مقصدها به‌خصوص
شهرها و روستاهای کوچک، کمک کنند تا پایداری گردشگری در وجه فرهنگی، به شکل بهتری محقق شود.
توجه به این نکته و لزوم زنده ماندن ارزش‌های تاریخی یک ملت، که در این زمینه احترام به پوشش سنتی و تاریخی مردم بومی و تلاش برای خدشه‌دار نکردن بافت جامعه
محلی خواهد بود، موضوعی است که سازمان جهانی گردشگری نیز در کدهای اخلاقی خود، بر آن تأکید دارد. این کدها اشاره دارند که “فعالیت‌های گردشگری باید به تحکیم
ارزش‌های اخلاقی بشری کمک کنند”. با توجه به آنچه گفته شد، عدم توجه گردشگران به حضور خود با پوشش متعادل، مناسب و متناسب با بافت سنتی جوامع بومی در
محل‌های زندگی آنان، می‌تواند اثرات منفی گوناگونی را بر افراد و پیکره یک جامعه و همچنین تجربه گردشگران به همراه داشته باشد.
در بسیاری از جوامع بومی- محلی، پوشش بخشی از هویت فرهنگی مردم است. بنابراین وقتی گردشگر با پوششی ظاهر می‌شود که در تضاد با
هنجارهای رایج است، این رفتار می‌تواند نوعی بی‌احترامی یا حتی تهدید برای فرهنگ محلی تلقی شود. همچنین اینکه گردشگر نشان می‌دهد حاضر
نیست خود را با شرایط مقصد تطبیق دهد، می‌تواند سبب ایجاد عدم اعتماد و پذیرش اجتماعی گردشگران از جانب مردم محلی شود. بنابراین اینکه
گردشگران به هنجارها درمورد پوشش بی‌توجه باشند، ممکن است باعث شود جامعه میزبان نسبت به حضور گردشگران، دیدگاهی منفی پیدا کند.
این موارد می‌تواند بر تجارب گردشگری نیز اثرات منفی برجا بگذارد یعنی نه‌تنها باعث شود تا مردم بومی، در مقابل گردشگران حالتی تدافعی به خود بگیرند و نگرشی منفی به
آنان پیدا کنند بلکه گردشگران نیز نتوانند از جاذبه‌های متنوع و گاه منحصربه‌فرد در مناطق محلی استفاده کنند.
یاسمین.د
و باز هم مشکل مردم ایران پوشش اونهاست