گردشگری در سرزمین ممنوع؛ ماجرای تورهای زنانه خارجی به افغانستان چیست؟/ جزئیاتی از سختگیری‌های باورنکردنی طالبان علیه گردشگران زن
با خبر سفر، همیشه یک قدم جلوتر از مقصد باشید!
علیرغم پیشینه وحشتناک نقض حقوق بشر و توصیه دولت بریتانیا به شهروندانش درباره ممنوعیت هرگونه سفر به افغانستان، تعداد فزاینده‌ای از زنان بریتانیایی تمایل به سفر به این کشور را دارند.
اعتقاد بر این است که تنها ۶۹۱ گردشگر در سال ۲۰۲۱ میلادی از آن کشور بازدید کرده‌اند، اما این تعداد در سال ۲۰۲۳ به حدود ۵۲۰۰ نفر افزایش یافته است، زیرا طالبان در تلاش است تا گردشگران بیش تری را به افغانستان جذب کند.
چهل سال جنگ، گردشگران را از افغانستان دور نگه داشته است، اما پس از بازگشت طالبان به قدرت کاهش شدید خشونت رخ داده و این امر به طور فزاینده‌ای گردشگرانی را جذب می‌کند که مناظر چشمگیر، تاریخ هزاران ساله و فرهنگ عمیقا ریشه‌دار مهمان‌نوازی افغان‌ها آنان را به سوی خود جذب می‌کند.با این وجود، افغانستان به آرامی در حال تبدیل شدن به مقصدی بعید برای مسافران شجاعی است که به دنبال یک شوک فرهنگی واقعی هستند و تورهای گردشگری کاملا زنانه‌ای وجود دارد که توسط راهنمایان گردشگری زن مانند “زوئی استفنز” راهنمای بریتانیایی که برای شرکت جهانگردی Koryo Tours کار می‌کند، هدایت می‌شوند. برنامه‌های سفر او که با راهنما‌های زن محلی کار می‌کند، جاذبه‌های کلیدی را با بازدید از مراکز زنان و کلاس‌های آشپزی و گلدوزی از زنان محلی ترکیب می‌کند. اقامت در خانه در طول سفر آنان به افغانستان مجاز نیست و گردشگران تنها می‌توانند در هتل‌هایی که توسط طالبان تایید شده‌اند، اقامت داشته باشند.استفنز می‌گوید که ایده پشت تور مخصوص زنان آن است که بازدیدکنندگان بتوانند درباره زندگی زنان افغان در متن جامعه آن کشور بیاموزند. مردان اجازه حضور در آن تورهای گردشگری را ندارند. در مرحله فعلی گروه‌های گردشگری زنانه، کوچک هستند و گروه‌هایی بین سه تا هشت زن را شامل می‌شوند، اما آن شرکت گردشگری امیدوار است شبکه‌ای از راهنمایان زن را در سراسر افغانستان ایجاد کند.
پلیس اخلاق طالبان
البته هنوز مسائل اخلاقی و ایمنی وجود دارد. برای برخی از بازدیدکنندگان بالقوه، ایده گذراندن تعطیلات در افغانستان به دلیل رفتار طالبان با زنان کماکان چنین سفری را از نظر اخلاقی نفرت‌انگیز می‌دانند. دختران افغان از آموزش فراتر از سطح ابتدایی منع شده‌اند، دولت طالبان تعیین می‌کند که زنان در ملاء عام چه لباسی می‌توانند بپوشند، کجا می‌توانند بروند، با چه کسی می‌توانند بروند، و فقط تعداد بسیار محدودی از حرفه‌ها مانند معلمی و قالیبافی برای آنان مجاز شناخته شده‌اند.
استفنز می‌گوید که “پلیس اخلاق” یک شاخه اجرای قانون طالبان است که قوانین “حیا” و “عفت” را اعمال می‌کند. او می‌گوید: “شما باید مراقب حضور ماموران آن پلیس باشید. گاهی اوقات آنان قوانین مربوط به محدودیت‌های وضع شده برای زنان را مودبانه اجرا می‌کنند، بنابراین اگر زنی در پارکی باشد که ورود به آن ممنوع است، ممکن است به سمت شما بیایند و مودبانه از شما بخواهند که آنجا را ترک کنید”.
او می‌افزاید: “با این وجود، نکته اصلی مقوله “حیا” است نه فقط در پوشش، بلکه در رفتار نیز صدق می‌کند. من آواز خواندن و رقصیدن را به گردشگرانی که به افغانستان سفر کرده‌اند توصیه نمی‌کنم”. زویی به هیچ یک از اعضای گروهش اجازه نمی‌دهد به تنهایی قدم بزنند و برای جلوگیری از توجه ناخواسته سایرین از آنان می‌خواهد به هنجار‌های فرهنگی طالبان پایبند باشند.
او با بازگو کردن تجربیات دست اول خود در مواجهه با “پلیس اخلاق” می‌گوید: “بزرگترین قانون مربوط به نحوه پوشش شماست. من همیشه به جای آن که از بقیه متمایز شوم و هنجار‌های فرهنگی را به چالش بکشم، به آن هنجار‌ها احترام می‌گذارم و سعی می‌کنم با آن سازگار شوم. این به معنای پوشیدن لباس تا مچ دست و پا و پوشاندن همیشگی موهایم در افغانستان است”.
او می‌افزاید: “یکی از وزرای طالبان می‌خواست ما را جلوی دوربین ببرد و فیلم بسازیم، ویدئو‌های تبلیغاتی واقعی. آنان به شدت طرفدار گردشگری هستند”.
ط.دریاب
خانم ها در افغانستان خیلی سختی می کشند و قوانین ضد حقوق بشری در آنجا رواج داره